รักบี้กระชับมิตร 17 มี.ค. 2567

หลังจบการแข่งขันรักบี้กระชับมิตรกับโรงเรียนวิถีธรรมเมื่อวันที่ 17 มีนาคม 2567 ทีมครูกีฬาได้ชวนนักกีฬาร่วมสะท้อนความรู้สึก ที่มีทั้งความตื่นเต้น กดดัน ผิดหวัง ดีใจ แต่ทุกความรู้สึกถูกขับเคลื่อนไปด้วยรอยยิ้ม และความสนุก

เด็กๆ สะท้อนว่ามีหลายจังหวะที่คิดว่าตนเองน่าจะทำได้ดีกว่านี้ และมีบางครั้งที่เกิดความกลัวขึ้นมาในตอนที่ได้รับลูก และต้องเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ ไม่กล้าเล่นไม่กล้าที่จะถือลูก แต่เมื่อลูกมาอยู่ในมือแล้วก็ต้องวิ่งต่อเพราะไม่อยากให้ทีมโดนแย่งลูกไป มีทั้งความผิดพลาดที่เกิดขึ้น ความไม่เข้าใจกันในทีม ส่งลูกไม่ตรงบ้าง ส่งลูกไม่ถึงเพื่อนบ้าง ทำลูกหล่นพื้นบาง บางจังหวะมีโกรธเพื่อน เข้าไปช่วยเพื่อนไม่ทันบ้าง

หลากอารมณ์ หลายความรู้สึกที่เกิดขึ้น สุดท้ายแล้วเด็กๆ ก็คิดว่าเราคือทีมเดียวกัน เมื่อยังไม่จบการแข่งขันเราก็ต้องเล่นให้เต็มที่ และเมื่อสิ้นสุดการแข่งขันก็ได้ปรับความเข้าใจ แลกเปลี่ยนพูดคุยเรียนรู้จากความผิดพลาด และพัฒนาไปด้วยกัน ทำให้ทุกคนเข้าใจ พร้อมแก้ไขแล้วลุยกันต่อ ทำให้เห็นถึงความมุ่งมั่นตั้งใจของนักกีฬาทุกคน

การเตรียมตัวของนักกีฬาก่อนแข่ง

—————-

ทีมครูกีฬาได้เตรียมฝึกซ้อมรักบี้กันตั้งแต่สัปดาห์ที่ 7 โดยนัดซ้อมกันทุกๆ วันจันทร์ พุธ และพฤหัส หลังเลิกเรียน 15.30 – 18.00 น. แต่ปกติก่อนหน้านี้จะมีการซ้อมแบบ Open class สามารถให้ทุกคนมาร่วมซ้อมกันได้ทุกวันยกเว้นวัน อังคาร อยู่แล้ว และเมื่อมีรายการแข่งขันเข้ามา จึงเพิ่มความเข้มข้นในการซ้อม รวมถึงแผน และวีธีการเล่น ที่มีรูปแบบชัดเจนมากขึ้น เพื่อเตรียมความพร้อมทั้งร่างกายและจิตใจก่อนการแข่ง

มากกว่าผลแพ้ชนะ คือสปิริตนักกีฬา

—————-

เด็ก ๆ ส่วนใหญ่เริ่มต้นมาจากความสนุก อยากลองเล่นเลยเข้ามาลองฝึกซ้อมดู แต่เมื่อได้ลองแล้ว ด้วยบรรยากาศ และความสนุกของกีฬารักบี้ทำให้จากความชอบถูกเปลี่ยนมาเป็นความมุ่งมั่นในการพัฒนาตนเองและต่อยอดไปสู่การแข่งขันอย่างจริงจัง สิ่งนี้เลยค่อยๆปลูกฝั่งความเป็นนักกีฬาให้กับพวกเขาโดยไม่รู้ตัว ทำให้เด็กๆของเราสู้ไม่ถอย ไม่ว่าคู่แข่งจะตัวใหญ่แค่ไหน ไม่ว่าคะแนนจะตามอยู่เท่าไหร่ เด็กๆก็ไม่กลัวหรือยอมแพ้ ล้มไปกี่ครั้งก็พร้อมที่จะลุกขึ้นมาใหม่ได้เสมอ เต็มที่และทุ่มสุดกำลัง แม้มีบาดเจ็บทำให้เป็นอุปสรรคในการช่วยทีมได้เต็มที่เด็กๆ ก็ยังไม่ถอยง่ายๆ หากอาการบาดเจ็บเล็กน้อย ทุกคนจะอดทนและเล่นต่อไปจนจบ แต่ถ้ามีอาการบาดเจ็บที่ไม่สามารถแข่งขันต่อได้จะมีการเปลี่ยนตัวนักกีฬาออกมาพักประเมินอาการกันก่อน หลังจากที่สอบถาม คำตอบของเด็กๆ จะบอกว่าเขายังไหวและอยากที่จะลงเล่นให้กับทีมอยู่ เด็กๆยังมีความมุ่งมั่นแม้ว่าตนเองจะบาดเจ็บอยู่ก็ตาม

เฝ้ามองการเติบโตและการพัฒนาขึ้นในทุกๆ วัน

—————-

ตั้งแต่เริ่มซ้อม เด็กๆ ได้แสดงให้เห็นถึงความมุ่งมั่น การเสียสละเวลาหลังเลิกเรียนไปกับการฝึกฝน สร้างวินัยและความรับผิดชอบ พัฒนาความสามารถของตนเองเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการแข่งขัน และเมื่อถึงวันที่แข่งขัน แน่นอนทุกคนตั้งเป้าหมายเหมือนกันหมด คือเพื่อชัยชนะ แต่ไม่มีอะไรมายืนยันได้ว่า เราจะได้ชัยชนะหรือไม่ แต่สิ่งที่เด็กๆจะได้กลับไปอย่างแน่นอน คือประสบการณ์และมิตรภาพที่ดีมันเป็นภาพหลังการแข่งขันที่ทุกคนได้แลกเปลี่ยนเรียนรู้กับเพื่อนต่างโรงเรียน เพื่อนเก่าได้กลับมาเจอกันอีกครั้งหลังจากที่ได้ไปเยือนโรงเรียนวิถีธรรมในครั้งก่อน บางคนได้เจอกันครั้งแรกและได้เพื่อนใหม่ที่อยู่ห่างไกลกันหลายร้อยกิโล ในทันทีได้นั่งกินข้าวด้วยกัน พูดคุยแลกเปลี่ยน ความรู้สึก บอกเล่าเรื่องราว สานสัมพันธ์กันได้เองโดยที่คุณครูไม่ต้องบอกเลยด้วยซ้ำ บางกลุ่มสนิทกันเร็วมากแลกเปลี่ยนกันอย่างตรงไปตรงมาบอกถึงขอผิดพลาดของกันและกัน ทั้ง 2 โรงเรียนรับฟังกันด้วยความเข้าใจ พร้อมเปิดรับการเรียนรู้ใหม่ๆ อยู่เสมอ บรรยกาศเต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ทำให้เห็นถึงความสัมพันธ์ที่ดีมีค่ากว่าชัยชนะ แน่นอนในสนามทุกคนคือนักกีฬาเต็มที่กับการแข่งขันแต่เมื่อจบเกมพวกเราทุกคนคือเพื่อนกัน

โดย ส่วนสื่อสารและประชาสัมพันธ์
ข้อมูล ณ วันที่ 22 มีนาคม 2567